NC MJ
ฉากตัดจาก : ||Blood red||โลหิตสีแดง VP.12
สามารถติดตามตอนต่างๆได้ที่ คลิกด้านล่างนี้
เฮือกกกกก!
ร่างอวบสะดุ้งโหยงเมื่อถูกสัมผัสเย็นเฉียบสัมผัสร่างกายตัวเอง
ร่างกายอ่อนระทวยเหมือนพิษไข้ที่ไม่สามารถเอาแรงมาต่อต้านได้เลย
มาร์คเหมือนสิ่งที่ดูดกลืนพลังงานของเขาไปหมดสิ้น ฝ่ามือหนาที่กำลังลูบไล้ลำตัวของเขาเหมือนกระแสไฟฟ้าแรงสูงที่ช็อตจนเขาไม่ได้สติ...
“นับจากนี้
นาย-เป็น-ของ-ฉัน!”
“คุณมาร์ค...พะ
พูดแบบนี้หมายความว่ายังไงครับ” ร่างอวบพูดเสียงสั่น
นัยน์ตาใสแสดงความหวาดระแวงออกมา
“อยากให้บอกเหรอ...”
มาร์คพูดเสียงต่ำ
มองคนที่อยู่ข้างล่างตัวเองด้วยแววตาเจ้าเล่ห์ก่อนจะโน้มหน้าลงไปกระซิบข้างหูเสียงแหบพร่าที่คนฟังแล้วขนลุกซู่ไปทั่วร่างกาย
“มันก็หมายความว่าฉัน...จะเข้าไปอยู่ในตัวนายยังไงล่ะ :)”
“O_O!” ยองแจเบิกตากว้างทันทีที่มาร์คพูดจบ ก่อนจะยกมือปิดลำตัวพลางถอยหนีอย่างหวาดกลัว
“นะนี่คุณมาร์คจะสิงผมเหรอ!? จะเข้ามาอยู่ในตัวผมได้ยังไงกัน ไม่นะ! ผมไม่ให้สิง
ร่างกายมันเป็นของผมนะจะมาสิงกันง่ายๆแบบนี้ผมไม่ยอมหรอก”
“พูดอะไรของนาย”
มาร์คถามเสียงเรียบตีหน้านิ่ง แต่ข้างในกลับตลกคนหน้าใสที่คิดว่าเขาจะสิงร่างตัวเอง
คิดได้ยังไงกัน “ฉันไม่สิงนายหรอกนะ แต่ฉันจะทำให้ร่างกายของนายเป็นของฉัน”
“คุณมาร์คหยุดคิดแบบนั้นกับผมสักทีนะ! เห็นผมโง่มากหรือไงที่จะหลอกง่ายๆน่ะ
ก็ผมบอกไม่ให้ไงนี่พี่ยังคิดจะตัดหัวผมทิ้งแล้วเอาร่างกายผมไปต่อกับหัวคุณอีกอย่างนั้นเหรอ
...คนใจร้าย! จิตใจดำที่สุด!”
มาร์คมองยองแจตวาดใส่ตัวเองด้วยใบหน้าเรียบเฉย
เขารู้ว่ายองแจซื่อบื้อแต่ก็ไม่คิดว่าคำล่อแหลมที่เขาพูดไปยองแจยังจะเอาไปตีความเป็นอย่างอื่นได้
แถมตีความแต่ละอันก็ไม่นึกถึงหลักความเป็นไปได้เลย
โวยวายตีโพยตีพายแบบนี้เขาชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ
เดี๋ยวจับกดแทนคำพูดซะเลยนิเอาให้พูดไม่ออกไปเลย! หึ!
“เฮ่ออ
ฉันหมายถึง...ฉันจะ...” มาร์คถอนหายใจออกมาอย่างเอือมๆ ก่อนจะพูดต่อแต่ทว่ายังไม่ทันอธิบายอะไรให้คนน่ารักได้เข้าใจ
คนซื่อบื้อและชอบตีโพยตีพายอย่างยองแจก็พูดขัดขึ้นมาเสียก่อน
“ก็ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่...”
“ยาห์!! ฉันจะเอานาย จบไหม!?” มาร์คชิงพูดตัดยองแจก่อนที่ยองแจจะพูดจบ
“ยังต้องให้อธิบายอะไรให้ชัดเจนกว่านี้อีกไหม แต่ฉันไม่อธิบายเป็นคำพูดแล้วนะ
ฉันจะ...ทำให้ดูแทน!”
“เออะ...คะคือว่า...”
“ทำไม
พูดไม่ออกหรือไง”
ยองแจไม่ตอบอะไรได้แต่เหลือบสายตามองไปทางอื่นแทน
ก่อนจะหันมามองมาร์คดังเดิม
“ฉันขอได้ไหม...”
ขะขอ? ขออะไร > <
มาร์คมองยองแจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะโน้มหน้าลงไปหาแต่ยังไม่ทันที่ปลายจมูกจะจรดลงที่ซอกคอขาวก็ต้องชะงักยิ้มให้กับความน่ารักของยองแจที่หลับตารอ
“หึ”
“หือ ๐_๐” ยองแจค่อยๆลืมตามองมาร์คเมื่อเห็นว่ามาร์คไม่ได้แตะต้องเนื้อตัวตัวเอง
หรือว่าจะพูดเล่นนะ?
“ไม่ต้องห่วง
ฉันทำจริงแน่”
มาร์คพูดพร้อมกับมองปฏิกิริยาของคนน่ารักที่พอเขาพูดจบก็รีบหลับตาลงทันที
ร่างบางใช้จมูกโด่งซุกเข้าไปที่คอขาวสูดดมกลิ่นหอมหวานที่แม้ไม่ได้ลิ้มลองก็รู้รสชาติ
ได้กลิ่นจากคนร่างอวบแล้วก็อยากจะฝังเขี้ยวดูดเลือดเสียจริง
ยองแจทำให้เขาคลั่งตั้งแต่เจอกันวันแรกแค่อยู่ในระยะไกลกันก็สามารถรับรู้ถึงกลิ่นเลือดได้
และแน่นอนว่ายองแจเป็นสิ่งที่แวมไพร์ทุกตนหวังเลยล่ะ...ใครที่ได้ครอบครองแล้วไม่มีทางปล่อยให้คนอื่นแย่งไปได้
มาร์คเองก็เช่นกัน
จึก!
“อ๊ะ! จะเจ็บ” เจ้าของใบหน้าใสเม้มริมฝีปากแน่น
มือเล็กกำเสื้อมาร์คแรงอย่างทุรนทุรายความเจ็บปวดที่คอข้างขวาเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ
มันเจ็บจนน้ำตาเล็ดเลย... “คุณ...มาร์ค”
แวมไพร์หัวร้อนถอนเขี้ยวออกอย่างอ้อยอิ่งก่อนจะเลียปิดท้ายทำเอาคนที่อยู่เบื้องล่างสั่นสะท้านไปทั่วทั้งตัว
แม้เขาจะไม่อยากหยุดดูดเลือดยองแจเลยก็ตามแต่ถ้าหากไม่หยุดยองแจคงหมดสติไปและช่วงเวลาที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ก็จะจบลง
เพราะฉะนั้นอดเปรี้ยวไว้กินหวานจะดีกว่า
ของหวานมันต้องคุ้มกว่าเลือดแน่นอน
เขามั่นใจ!
“ไม่ปฏิเสธ
ถือว่าให้แล้วใช่มั้ย?”
“o///o”
“ถึงปฏิเสธ
ฉันก็จะขืนใจนายอยู่ดี :)”
ส่งยิ้มหวานให้ก่อนที่มือใหญ่จะเลื่อนไปปลดกระดุมออกจนหมด
เผยให้เห็นอกขาวและเอวคอดที่ชวนหลงใหล
ไม่ได้อวบนิ? ที่แท้ก็ซ่อนรูป...หึ
“อย่า...มอง (
-///-)” บอกอย่างเขินๆก่อนจะดึงเสื้อมาปิดไว้ดังเดิม
“ทำไมไม่ให้ฉันมอง?”
“หุ่นผม...ไม่เหมือนหุ่นของคุณ
มัน...เอ่อ...ไม่มีซิกแพ็กส์”
“แล้วใครบอกนายว่าฉันชอบหุ่นมีซิกแพ็กส์
หืม?” ส่งสายตาเจ้าเล่ห์ให้เหมือนเสือจ้องจะตะครุบกระต่าย “ฉันชอบหุ่นแบบนาย
จำไว้”
พูดจบก็ดึงเสื้อออกก่อนจะโน้มหน้าลงไปจรดริมฝีปากบางบนสะดือขาว
ลากไล้ริมฝีปากขึ้นไปตามหน้าท้องขาวเรื่อยๆก่อนจะหยุดอยู่ที่เม็ดทับทิมสีแดงที่ชูชันขึ้นมาเพราะตอบสนองต่อสิ่งเร้า
เขาบอกแล้ว...อดเปรี้ยวไว้กินหวานมันคุ้มกว่าแน่นอน!
“อื้อออ
ผะผมรู้สึกมวนท้องแปลกๆ มันวูบวาบไปหมด ผมรู้สึกเหมือน...”
“ไม่ต้องอธิบาย
มันทำให้ฉันหมดอารมณ์ - -“
มาร์คเงยหน้าขึ้นมองยองแจที่ดูจะไม่ประสีประสาเหมือนกับเด็กน้อยอย่างเหนื่อยใจ
เขาคิดถูกหรือเปล่านะที่จะทำมัน
รู้สึกเหมือนจะพากผู้เยาว์เลยแต่ต่อให้อะไรมาฉุดก็รั้งไม่อยู่แล้ว
ขึ้นแล้วไม่ใช่มันจะลงได้ง่ายๆนะ “นายมีหน้าที่ครางได้เท่านั้น นี่คือคำสั่ง”
“คราง?
ครางแบบไหนครับ เหมือนหมาออกลูกเหรอ? ผมครางแบบนั้นไม่ได้นะ...แต่ผมก็จะพยายาม...หงิงๆ
หงิงๆ ...”
“หงิงๆ?
หงิงๆอะไรของนาย” คิ้วหนาขมวดเป็นปม จ้องใบหน้าใสอย่างไม่เข้าใจ
“ก็คุณบอกให้คราง
ผมก็เลยคราง...”
“นี่นายไม่ได้ล้อฉันเล่นใช่ไหม?”
มาร์คถามเพื่อความแน่ใจ แต่ถึงจะไม่ถามเขาก็พอรู้คำตอบ “Okay, listen to me...เดี๋ยวนายจะได้รู้ว่าเสียงแบบไหนที่เรียกว่าคราง”
มาร์คโน้มหน้าลงไปดูดเม้มเม็ดทับทิมที่ชูชันขึ้นอย่างหื่นกระหายจนคนเบื้องล่างแอ่นอกตอบรับต่อสิ่งเร้า
มือใหญ่ปลดกระดุมเสื้อตัวเองออกจนหมดก่อนจะค่อยชะโลมเลียเม็ดทับทิมอย่างหลงใหลกับความหวาน
“คะคุณมาร์ค...”
“ฉันเองก็ไม่ไหวแล้วเหมือนกัน”
พูดจบก็ไม่รอช้ารีบถลกกางเกงยองแจลงจนหมดก่อนจะหันมาจัดการกับกางเกงตัวเอง
“ฉันจะทำแล้วนะ”
ขวับ!
มาร์คจับร่างเล็กพลิกหันหลังให้ตัวเองโดยยกช่วงล่างขึ้นก่อนจะนำมาร์คน้อย
(เอ๊ะ หรือมาร์คใหญ่?)
ไปจ่อที่ช่องทางรักหรือประตูหลังแต่ยังไม่ทันที่จะได้ใส่ตัวแทนของมาร์คเข้าไปยองแจก็กระตุกโยกตัวหนีก่อน
“ผม...กลัว”
“ฉันบอกหรือขอให้นายไม่กลัวหรือไม่เจ็บไม่ได้...แต่ฉันจะทำมันให้นายเจ็บน้อยที่สุด
เชื่อใจฉันไหม?”
“...ผมเชื่อใจคุณ”
ทันทีที่พูดจบยองแจก็ข่มตาแน่น
เม้มริมฝีปากแรงกับสิ่งที่กำลังถูกยัดเข้ามาในตัวเขา
ร่างบางค่อยๆดันน้องชายที่แข็งแรงเข้าไปทางประตูหลังเรื่อยๆ
ก่อนจะกลั้นใจยัดไปจนมิดลำเพราะยองแจเริ่มไม่ไหวแล้ว
“โอ๊ย คนบ้า! ไหนบอกจะให้เจ็บน้อยไงเล่า”
ยองแจหันมาดุมาร์คที่จู่ๆก็ยัดเข้ามารวดเดียวทำเอาเขาหัวใจกระตุกวูบ
“ฮึก...มันเจ็บนะ”
“ขอโทษ
แต่มันอ่อนโยนไม่ได้นี่นา”
ถึงปากจะบอกขอโทษอย่างคนสำนึกผิดแต่ท่อนล่างกลับขยับเข้าออกทันทีที่ส่งน้องชายไปถึงฟากฝั่งไม่รอให้คนตัวเล็กที่หมอบอยู่ข้างหน้าได้ตั้งตัว
“คะคุณ...มาร์ค
ผมเจ็บ”
“ฉันอนุญาตให้นายเรียกฉันว่าพี่ได้...เพราะนายเป็นของฉัน”
และฉันก็เป็นของนายแล้วเหมือนกัน...
“ครับ...พี่มาร์ค”
มือใหญ่ทั้งสองข้างจับเอวคอดพลางออกแรงเข้าออกมากขึ้นจนเปลี่ยนเป็นการกระแทกกระทั้นที่รุนแรงจนคนตัวเล็กทนไม่ไหวร้องครางเสียงหลงออกมาพร้อมกับจิกผ้าปูที่นอนอย่างระบายอารมณ์
“อื้อออ
พะพี่มาร์ค! เดี๋ยว...อ๊ะอ๊า พี่มาร์ค...แจ อึก ไม่ไหว
มันเจ็บ”
ยองแจครางพร้อมกับบอกให้คนพี่หยุดแต่ทว่ายิ่งร้องห้ามก็เหมือนยิ่งยุความต้องการของมาร์คให้ทำมันรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
“พะ พี่มาร์ค
อึก แจเจ็บ ดะเดี๋ยวก่อน อ๊ะอ๊า พี่มาร์ค!...หยุดก่อน”
ยองแจเม้มริมฝีปากแน่นเขารู้แล้วว่ายิ่งร้องห้ามก็ยิ่งยุมาร์คเขาจึงเลือกที่จะกัดปากตัวเองไม่ให้เสียงมันเล็ดรอดออกไป
เจ็บนะคนบ้า! ไม่ฟังกันเลย!
“...”
มาร์คหยุดขยับแก่นกายเมื่อเห็นยองแจเงียบไปก่อนจะตัดสินใจถอดน้องชายออกแล้วพลิกร่างเล็กให้หันมาประจันหน้ากับตัวเอง
ทว่าพอสบสายตากันความเจ็บปวดก็แล่นปรี๊ดมาที่ใจ
ยองแจร้องไห้...
“ขอโทษ...เจ็บใช่ไหม?”
ยื่นมือไปซับน้ำตาให้คนตัวเล็กก่อนจะเลื่อนมือไปสัมผัสริมฝีปากที่ถูกกัดจนห่อเลือด
น่าจะเป็นตอนที่ยองแจเงียบไปลงทุนทำถึงขนาดนี้เลยเหรอ
เขาคงทำมากเกินไปเพราะความคึกคะนองของตัวเองแท้ๆถึงทำให้ยองแจต้องมาเจ็บแบบนี้
“ที่ผมเจ็บมากที่สุดคือพี่มาร์คไม่ฟังผมเลยต่างหาก
ผมร้องขอให้พี่หยุดก่อนแต่พี่ก็ยิ่ง...อุ๊บบบ อื้อออ~”
มาร์คไม่รอให้ยองแจได้ดุด่าตัวเองเสร็จก็ชิงเข้าไปประกบริมฝีปากแน่น
ร่างเล็กมีท่าทีขัดขืนในช่วงแรกแต่ก็ยอมจูบตอบเพราะต่อต้านรสจูบที่หอมหวานและร้อนแรงของมาร์คไม่ไหว
“ถ้านายเจ็บ
ฉันจะหยุดแค่นี้ก็ได้” มาร์คพูดเสียงแผ่วหลังจากที่ถอนริมฝีปากออกมาแล้ว
เสียดายก็เสียดายยังกินของหวานไม่อิ่มเลยเพราะดันไปทำให้ของหวานโกรธเอาเสียก่อน “หายโกรธนะ”
“พี่มาร์คอยากหยุดจริงเหรอครับ?
ที่สำคัญ...ผมไม่ได้โกรธพี่ด้วย”
“...”
มาร์คนิ่งรอฟังว่าคนน่ารักที่อยู่เบื้องล่างเขาจะพูดอะไร
ถามว่าอยากหยุดไหมก็ต้องตอบว่าไม่สิยังไปไม่ถึงสวรรค์จะหยุดได้ยังไง
แต่ดูเหมือนยองแจจะเริ่มกล้าพูดกับเขามากขึ้นแล้วปกติชอบหลบสายตาทุกที
ยองแจมองใบหน้าหล่ออเมริกานิ่งก่อนจะดันตัวเองขึ้นแล้วผลักมาร์คออก
ทำเอาคนที่ถูกผลักออกใจหายทันทีแต่ก็ช่วยไม่ได้มาร์คเองก็ไม่อยากขึ้นชื่อว่าขืนใจใคร
(มั้งนะ)
พลั่ก!
ตุบ!
0_0!!?
ร่างบางเบิกตากว้างอย่างตกใจที่จู่ๆกระต่ายน้อยน่ารักของเขาก็เปลี่ยนมาขึ้นคร่อมเขาแทน
ณ วินาทีที่ถูกยองแจผลักลงเตียงหัวตื้อไปชั่วขณะเพราะคิดไม่ถึงว่าคนตัวเล็กจะกล้าทำแบบนี้แต่พอลองมาคิดอีกทีก็ตลกดีเหมือนกัน
ปากบอกไม่ได้โกรธ
แต่การกระทำมันโกรธกันชัดๆ
“พี่มาร์คถามว่าผมเจ็บไหม
งั้นพี่ก็ให้ผมทำพี่บ้างแล้วกันจะได้แฟร์ๆกันไปเลย”
“เอาแบบนั้นสินะ...งั้นก็ทำสิ”
มาร์คส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ มองดูกระต่ายน้อยว่าจะทำยังไงต่อ “ทำเป็นเหรอเรา?”
“อะเอ่อะ....”
ใบหน้าใสเจื่อนลงทันที คิดจะทำให้มาร์คผวาบ้างแต่ดูสิ่งที่ได้กลับมาสิ
ใบหน้าระรื่นเหมือนไม่ทุกข์ร้อนอะไรเลย
“ว่ายังไงล่ะ
หืม?”
“ไม่เป็นครับ”
“งั้นฉันทำเอง”
พูดจบก็พลิกตัวเองกลับมาขึ้นคร่อมร่างเล็กอีกครั้ง
“คิดจะคุมเกมแต่กลับไม่มีแผนอะไรเลย ยังอ่อนหัดไปนะกระต่ายน้อย :)”
“ผมยอมก่อนก็ได้”
“พูดแบบนี้ตั้งแต่แรกก็จบ
กินเวลามาเอาซะเกือบหมดอารมณ์” บ่นอุบอิบเสียงเบาแต่คนตัวเล็กได้ยิน
“งั้นก็ไม่ต้องทำเลย”
“เสียใจด้วย
ฉันมีอารมณ์ตลอดเวลาที่เห็นหน้านาย”
“อ๊ะ...”
ยองแจเผลอสะดุ้งเมื่อเห็นว่ามาร์คกำลังจะสอดแทรกน้องชายเข้ามาใหม่
ร่างบางเห็นก็อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้เลยโน้มหน้าเข้าไปกระซิบเสียงที่ชวนจั๊กจี้ใจ
“ผมจะไม่รุนแรงอีกแล้วครับ
กระต่ายน้อย”
ว่าจบก็ดันตัวแทนตัวเองเข้าไปที่ประตูหลังอีกรอบแต่หากนุ่มนวลกว่าเดิม
ก่อนจะออกแรงขยับและเพิ่มความเร็วแรงขึ้นเรื่อยๆซึ่งรอบนี้ยองแจไม่ได้มีท่าทีเจ็บมากเหมือนรอบก่อน
กลับเบือนหน้าหนีด้วยความเขินแก้มแดงฉ่าเหมือนลูกตำลึงสุก
ยังไม่ทันที่มาร์คจะได้สำรวจใบหน้าน่ารักร่างเล็กก็ยกมือขึ้นปิดหน้าเร็ว
“อย่ามองสิ
ผมเขินนะ”
“ถ้าไม่มอง
ฉันจะทำแรงๆให้นายกระตุกขึ้นมากอดฉันเลย จะเอาแบบนั้นไหม?” บอกพร้อมกับตั้งท่าจะทำ
แต่ทว่ายองแจก็เด้งตัวขึ้นมากอดเขาเสียก่อนทั้งที่เขายังไม่ทันได้ทำอะไรเลย
“ผมพร้อมแล้ว
ทำเหมือนที่หลายๆคนทำเถอะ”
เดี๋ยวพี่จะเบื่อผมก่อน
ที่ผมดูไม่มีอะไรตื่นเต้นเร้าใจแบบนี้
“หึ...”
มาร์คหัวเราะให้กับความคิดยองแจก่อนจะทำอย่างที่คนตัวเล็กเรียกร้อง
หากรู้ไม่ว่าเขาชอบที่ยองแจเป็นแบบนี้นี่แหละ
มันเป็นเสน่ห์ส่วนหนึ่งที่ทำให้เขาหลงใหลมากจนอยากเก็บไว้ทำทุกหลังอาหารเช้า-กลางวัน-เย็น
“อ๊าาา อึก
อ๊ะอ๊า...พะพี่มาร์ค อ๊า”
ร่างเล็กเริ่มส่งเสียงครางดังขึ้นเมื่อมาร์คเริ่มกระแทกแรงขึ้นเรื่อยๆ
จากกระแทกแรงเป็นจังหวะก็เริ่มเปลี่ยนเป็นถี่ เล่นเอาคนถูกกระทำหายใจไม่ทัน
“อ๊าา อ๊าาา อื้ออ อึก...อ๊ะอ๊าาา~ ผมรู้สึกดีกว่าครั้ง อึก อ๊า~ ก่อนอีก”
“ถ้าเจ็บมากจนอยากระบายอารมณ์
จิกหลังฉันได้นะฉันไม่เจ็บหรอก” มาร์คพูดอย่างเป็นห่วง
เพราะยองแจเอาแต่จิกมือตัวเองทั้งๆที่กำลังเกาะเขาอยู่
“มะไม่เป็นไรครับ...อ๊าา
ผะผม อึก...ไม่อยากให้พี่มาร์คต้องมาเจ็บเพราะผม”
มาร์คนิ่งไปชั่วขณะก่อนจะกระแทกแก่นกายถี่แรงขึ้นกว่าเดิมเพราะหัวใจของเขากำลังสั่นไหวจนเขาเริ่มไปต่อไม่ถูก
“ครั้งหน้าผมจะต้องเป็นคน
อึก คุมเกม อ๊า~ อ๊าอ๊า~
ผมจะให้พี่...อ๊ะอ๊า อยู่ข้างล่างบ้าง...”
ฟุ่บ!
มาร์คหยุดกระแทกแก่นกายสะกิดคนน่ารักสักพักก่อนจะเห็นว่าได้หลับไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
และทิ้งเขาให้อารมณ์ค้างต่อ(?)คนเดียว แบบนี้มันไม่แฟร์เลยนิ
“ฮึก ฮื้อออออ~”
มาร์คกระแทกแก่นกายแรงๆสองสามครั้ง
ก่อนจะจับยองแจให้นอนลงที่เตียงแล้วถอดแก่นกายออกด้วยความเสียดายแต่ถ้าหากเขาทำต่อมันจะไปได้อารมณ์อะไร
ในเมื่อเสียงครางยองแจมีผลต่อเขามากมันเป็นยาปลุกsexชั้นดีเลย
:))
ขอบคุณสำหรับการอ่านจ้าาา
ติชมเม้นได้ตามสบายเลยยย
แต่ถ้าจะเม้นแนะนำไปเม้นในเรื่องดีกว่าเนอะไรท์จะได้อ่านได้ด้วยยยย >< มีความเห็นยังไงกับฉากโอ้วๆอ้าๆของไรท์เอ่ย???
_____________________________________________________
โอ้ววววววววววว!! นี่มันหวือๆหวาๆวาบๆวูบๆกันทั้งตอนเลยยย55555
กว่าจะได้อะจึ๊กดึกดึ๋ยกันนี่ไรท์เขียนเล่นตัวจังเนอะ
>O< แต่มิต้องเป็นห่วงไป
เพราะยังไงนางมาร์คก็อ้ามมมน้องแตงได้ล้าาาาาา~~ ไรท์อยากจะบอกว่า
กว่าจะเขียนฉากนี้ได้นี่แทบแดดิ้นอยู่ที่พื้นไม่ก็กระโดดหัวฟาดฝาผนังไปแล้ว
กระซิก~~ T^T มันช่างกัดก้อนเนื้อหัวใจ สภาพไรท์ก็เป็นดั่งภาพสามีด้านล่างนี้ฉะแล
แต่งไปก็...คลั่งไปด้วย
กว่าจะแต่งเสร็จนี่...555555 เดินหนีหลายรอบเลย >///<
สุดท้ายนี้ก็กลับไปสิงที่เดิมต่อเน้อออออ
ไรท์รออยู๊วววว เอ๊ะ? หรือรีดรอไรท์
